Het fietsen is al jaren op bepaalde ogenblikken een crime. In de spits bijvoorbeeld. Met een stoet van 2 of meer kinderen achter je kun je je op cruciale momenten niet meer veilig uit het cordon woest peddelende burgers losrukken, of je verliest er een dr
Amsterdam dijt uit. De stadsnomaden zijn verdreven. Het groen verdwijnt onder een dikke laag asfalt. Klei wordt beton. Hele nieuwe wijken worden uit de grond gestampt en volgestouwd met menselijke wezens. Waarvan iedereen een fiets heeft. En daarmee fietst. In de stad. Richting centrum.
Het fietsen is al jaren op bepaalde ogenblikken een crime. In de spits bijvoorbeeld. Met een stoet van 2 of meer kinderen achter je kun je je op cruciale momenten niet meer veilig uit het cordon woest peddelende burgers losrukken, of je verliest er een dreumes bij. Zo fanatiek zoeven de arbeidsparticipanten 's ochtends van hun honk naar hun post. Fietsen is dringen op de vierkante millimeter geworden. Maar dan parkeren. PARKEREN! De stadsbestuurders willen heel graag meer huizen en meer stadsbewoners (waarom is mij een raadsel, maar dit ter zijde), wat ze NIET willen is dat diezelfde bewoners in groten getale hun fiets in het centrum van de stad deponeren. Dat mag namelijk niet, je fiets in groten getale deponeren, in het centrum van de stad (waarom is mij een evengroot raadsel). Eigenlijk willen ze dat je door blijft fietsen, eeuwig, zonder ooit te stoppen. Maar stel je voor dat iedere fietser op de auto zou overstappen! Dat willen ze weer nog minder. Dat zou pas een ramp zijn. Dus worden er parkeergarages bedacht, voor de stalen rossen. Op drijvende pontons op 1000 meter afstand van je einddoel bijvoorbeeld, wat het wezen van het fiesten te niet doet: we fietsen immers om NIET TE HOEVEN LOPEN. Of in ongure ondergrondse installaties waar je (letterlijk!) niet dood gevonden wilt worden.
Er gloort hoop aan de horizon nu we lichtvakken hebben die op de stoep zijn getekend. Wij kunnen onze fietsen er keurig in neerzetten, zij aan zij, als een kudde makke schaapjes klaar voor vervoer met de transitbusjes van de fietsenboeven. De plek is voor hen duidelijk aangegeven, duidelijker kan immers niet of je zou een vette spotlight boven elke geparkeerde fiets moeten laten schijnen; ze hoeven enkel langs te rijden en in te laden. Hoort u dat onheilspellend geluid in de verte? Dat zijn de fietsenboeven die handenwrijvend grinniken.
Tip van Oud Zeikwijf: Neem je eigen paal overal mee en sla hem in het lichtvak om je slot eraan vast te maken.