Uit dien hoofde wordt veel gehandeld: een explosie in een fabriek wordt afgedaan als onschuldig, er is immers nooit gevaar voor de volksgezondheid, al torenen de zwarte rookpluimen vol asbest en benzenoïden je boven de kop.
Je denkt, tegen beter weten in, dat de regeerders oog voor Kunst hebben. Tenminste, ík denk dat. Ik hóóp het. Elke keer word ik echter weer teleurgesteld – één van de vele illusies die je met het ouder worden kwijt raakt.
Vrijdag 15 juni in het Parool: 'Dichtregels van buurtbewoner aangebracht op gevel Kattenburgerplein'. Je verwacht iets hoogstaands, iets dat de moeite waard is om eeuwig in steen te beitelen, iets dat het nageslacht nog tot in de eeuwigheid tot zich zal nemen. En dan lees je:
'Blond werd kleur
Buren ontwijken
Kijken uit ramen
Sluiten de rijen'
Tja. Het gaat duidelijk over de nieuwkomers. Geen kunst dus, maar maatschappelijk engagement. Mag dat als Kunst? Ja, als je het de verzamelaars van Mao Zedong-posters vraagt. Nee als u het míj vraagt. Te tijdelijk, te 'problemen van nu'.
Het doet denken aan de formulieren voor subsidieaanvragen voor kunstprojecten bij het AFK. Een substantieel deel gaat onomwonden erom of je genoeg je best doet om als acultureel bestempelde minderheden aan te trekken. Een ander voorbeeld: de Jeugd TeJaterschool, die in de jaren '90 getalenteerde kinderen opleidde tot volwaardige acteurs die door konden stromen naar de 'echte' Theaterschool, kreeg het mes op de keel van de gemeente: de leerlingen kwamen bijna uitsluitend uit blanke gezinnen. Het niveau van de cursussen moest omlaag, zodat ook kinderen uit etnische gezinnen ze konden volgen. De Jeugd TeJaterschool weigerde: zij had een reputatie hoog te houden. Zij gingen op eigen kracht verder, in afgeslankte vorm. Voor de arme kindjes kwam er een nieuwe school van organisatie Kunstweb, waarvan het niveau niet al te uitdagend was voor de cursisten.
Maar wellicht is het de regenten niet om de Kunst te doen. Of in ieder geval: niet om het eeuwige karakter van de Kunst (of moet je je er rekenschap geven van het feit dat gebouwen in Nederland om de haverklap worden neergehaald om er nieuwe voor in de plaats te zetten?) maar om hun belangrijkste drijfveer: het coûte que coûte bewaren van de harmonie. Het 'Don't Disturb the Peace' adagium.
Uit dien hoofde wordt veel gehandeld: een explosie in een fabriek wordt afgedaan als onschuldig, er is immers nooit gevaar voor de volksgezondheid, al torenen de zwarte rookpluimen vol asbest en benzenoïden je boven de kop. Nee, dat wordt niet erkend, want het volk zou daarvan in paniek kunnen raken. En DAT moet je niet hebben. Don't Disturb the Peace!
De dichter zelf, Henry Kloostra, is zeer nuchter over zijn gedicht. De gebeitelde versen zijn de eindregels van zijn oorspronkelijk gedicht. Hij weet zelf wel dat de rijen zich niet sluiten, come on, hij woont al 50 jaar op Wittenburg. Hij weet van de hoed en de rand. Zijn regels zijn dus meer een wens. Wij hopen maar met hem mee dat het zal lukken, met dat rijen sluiten.