Susan is blind maar doet toch mee aan de Dam tot Damloop

'Een, twee, drie en gaan', Hennie en Susan zeggen het in koor en versnellen tegelijk op het woord gaan. En daar gaan ze: Hennie een beetje voorop met een rood lint in haar rechterhand. Susan loopt er net iets achter met het andere eind van datzelfde lint in haar linkerhand.

Vertrouwen
'Of het gevaarlijk is om blind over straat te rennen? Natuurlijk niet', zegt Susan beslist. 'Op een trappetje staan is gevaarlijk en oversteken is ook altijd gevaarlijk, maar met Hennie naast me heb ik er alle vertrouwen in.' En dat is te zien. Ze voeren het tempo nog wat op en gaan hard rennend de hoek om.

'Hoog', zegt Hennie en ze buigen een beetje af naar rechts. 'Ik ben wel eens gevallen hoor, gestruikeld over iets', geeft ze toe. 'Dat was toch niet bij mij?', zegt buddy Hennie verschrikt. 'Nee, dat was bij een voorganger van jou, maar het kan natuurlijk altijd gebeuren. Ook ziende renners gaan wel eens onderuit.'

Verrijking
Maar waarom rennen als je niets kan zien en niet een andere sport? Susan is er duidelijk over: 'Ik wil naar buiten. Ik wil wind en geuren en snelheid. Ik ga ook ieder jaar nog skiën.' Ook voor Hennie is het rennen met Susan een verrijking. 'Voorheen rende ik zonder veel oog voor mijn omgeving. Je kijkt dan meer naar de horizon. Nu zie ik veel meer, want ik moet alles benoemen wat er voor ons is: een stoeprand, een bocht, een brug, een trap, een steentje of een tegenligger.'