Terwijl je druk was met de voorbereidingen van de Pride Walk werd je plotseling uit de organisatie gewerkt, en daarna kwam daar ook nog corona bij. Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?

'Het was een enerverend jaar kunnen we wel zeggen. Het is een heel ander jaar geworden dan ik me had voorgesteld. In sommige opzichten ook wel positief, want door veranderingen is er ook ruimte voor positieve dingen. Afgelopen week kreeg ik nóg een tegenslag te verwerken toen de gemeente de vergunning introk voor het Zero Flags Project. Daarbij zouden de vlaggen van 73 landen waar homoseksualiteit nog in het wetboek van strafrecht staat, tijdens de Pride op het Rokin worden gezet. Dus ik heb wel leren omgaan met tegenslagen.'

Hoe was het om een jaar lang te worden gevolgd door een documentairemaker?

'In het begin was het even wennen, maar op een gegeven moment merk je het niet eens meer. Jelle de Gee neemt wat dat betreft als journalist en cameraman voldoende afstand en stelt dan af en toe een vraag. Het lastigste was het voor de mensen om mij heen dat er zo'n kerel met een camera rondloopt, maar uiteindelijk is ook dat goed verlopen.'

Afgelopen weekend ging de Pride van start, hoe heb je dat beleefd?

'Het was een heel rare start in de stromende regen. Het is sinds jaren dat het regende met de opening van de Pride. We hebben altijd met stralende zon de Pride Walk gelopen. De weergoden waren kennelijk ook treurig gestemd hoe we de Pride dit jaar moeten vieren. Ook is de sfeer van mijn betrokkenheid anders en is de vergunning van die vlaggen op het Rokin ingetrokken. Dat was wel een domper. Al heb ik wel begrip voor zo'n besluit: het belang van de stad is groter dan het belang van die vlaggen. Al vraag ik mij af of we hiermee de verspreiding van corona hebben voorkomen.'

In de documentaire zit ook een verhitte discussie tussen jou en de andere organisatoren van de Pride Walk, wat vind je ervan dat ook dat wordt belicht?

'Er zit een verschil tussen mijn baan en het werk dat ik doe als activist. Dat activisme doe je met je hart, en dat doen anderen ook. Als je dat doet, komt er emotie om de hoek kijken. Dan worden dingen ook persoonlijk en emotioneel. Ook in de samenwerking heb je te maken met die emotie en ga je met hart en ziel voor iets. We hadden een club van zeven mensen bij elkaar, die kunnen niet verschillender zijn qua achtergrond. Als je dan gaat evalueren worden er fricties uitgesproken. De conclusie was dat we met elkaar zouden verder gaan, maar dat liep dan toch anders.'

We zien naast je activiteiten in Amsterdam ook hoe je bij de eerste succesvolle editie van de Pride in het Bosnische Sarajevo betrokken bent. Wat hoop je met de documentaire bereiken?

'Ik ben al sinds 2013 ambassadeur van de Pride in Amsterdam. Een rol die ik vooral vervul door de Pride-organisatoren in de Balkan te helpen. Het oorspronkelijke idee was het inzicht geven dat zo'n Pride niet van de ene op de andere dag tot stand komt. Daar wordt kneiterhard gewerkt. In de praktijk ben je een paar weken na de Pride al bezig met de Pride van het jaar daarop. Soms ben je voor een actie van een half uur of een uur een paar maanden bezig.'

Hij vervolgt: 'Wat je wil voorkomen is zoals Polen en Hongarije, waar hoe langer ze lid zijn van de Europese Unie, hoe minder waarde ze hechten aan de rechten die er in de EU zijn. Je wil voorkomen dat dat gebeurt in landen die nu in de wachtkamer zitten om toe te treden tot de EU. In mijn leven denk ik niet dat de strijd klaar is. Ik hoop dat het mensen inspireert om zelf ook aan de slag te gaan, en ze te laten zien dat er niet heel veel nodig is om bij te dragen aan verandering.'