Blowen is lang niet altijd onschuldig: "Alles ging op aan mijn drugsgebruik"

Volgens het vorig jaar verschenen rapport 'Genotsmiddelenmonitor 2020' van GGD Amsterdam is het aantal mensen van 19 tot en met 34 jaar dat cannabis heeft gebruikt, tussen 2008 en 2018 fors gestegen van 23 naar 39 procent. Vier van de tien Amsterdammers in deze leeftijdsgroep steekt dus weleens een joint op.

Daarnaast laat het jaarlijkse Antenne-onderzoek van Hogeschool van Amsterdam, in opdracht van Jellinek Preventie, zien dat er in 2019 sprake was van zo'n vijfduizend Amsterdamse jongeren die zichzelf kwalificeren als riskante gebruiker: zij roken dagelijks minimaal één joint of meermaals per week meerdere joints. 

De 31-jarige Remi woont in Noord. Niets aan hem laat zien dat cannabis hem tien jaar lang in de greep heeft gehouden. Waarom specifiek cannabis hem in zijn macht hield, vertelt Remi in het Noorderpark, de plek waar hij zijn vrienden vrijwel dagelijks ontmoette om te blowen.

"Ik kamp met een lichte vorm van een autismespectrumstoornis en ADHD/ADD. Daardoor voelde ik mij eigenlijk altijd heel speciaal of erg alleen. Door wiet te gebruiken vielen die gevoelens weg. Ik kon opeens 'socializen' met mensen, terwijl ik dat eigenlijk altijd heel slecht heb gekund vanaf jongs af aan."

Iemand die cannabisproblematiek onder jongeren van dichtbij meemaakt is arts en zorgwerker Camiel Welling. Tijdens zijn werk bij GGZ Interventie ziet hij regelmatig jongeren die door cannabisgebruik in de problemen zijn gekomen en in een uitzichtloze situatie zitten.

"Veel mensen denken over cannabis hetzelfde als over alcohol. Het is heel erg geaccepteerd en genormaliseerd in de samenleving," merkt hij op. "Dat betekent dat heel veel mensen het gewoon sociaal en recreatief kunnen gebruiken, maar dat we het niet snel herkennen wanneer mensen dat niet kunnen."

"Alles ging eigenlijk op aan mijn drugsgebruik", zegt Remi. "Daardoor ben ik ook gaan stelen van mijn familie. Naderhand dacht ik natuurlijk ook bij mezelf: wat heb ik nu gedaan? En toch ga je dan een tweede keer terug naar die portemonnee. Omdat ik dat geld nodig had."

Volgens Welling besluiten mensen doorgaans pas zich op te laten nemen wanneer ze de bijeffecten niet meer kunnen handelen. "Ze hebben veel last van angst, slapeloosheid en afkickverschijnselen. Op die momenten trekken mensen bij ons aan de bel om te voorkomen dat ze blijven hangen in een vicieuze cirkel."

Praat erover

Op een dag zat Remi met zijn ouders en grootouders aan de keukentafel. "Ze huilden en vertelden dat ze het niet meer aan konden en dat ik hulp moest zoeken." Daarna volgde een moedige stap. Hij liet zich gedurende zestien weken opnemen in een afkickkliniek in Schotland. "Dat is de beste keuze geweest in mijn leven."

"Ik heb daar heel erg geleerd om weer een fatsoenlijk mens te zijn", zegt hij stralend. "De was doen, op tijd naar bed gaan, afspraken nakomen. Eigenlijk gewoon de dingen die iedereen vroeger heeft geleerd. Die was ik gewoon helemaal kwijt." 

Op de vraag welk advies Remi heeft voor Amsterdamse jongeren die zich in zijn situatie herkennen, hoeft hij niet lang na te denken. "Hou het luchtig en blijf praten met je omgeving." Ook Welling kan zich in die woorden vinden. "Het belangrijkste is om de schaamte te doorbreken, door je vrienden en familie om hulp te vragen."