Voor een afstudeeropdracht doken vier studenten van de School voor Journalistiek in Utrecht in opdracht van AT5 in de wereld van het sekswerk tijdens corona.

Deze week zal er elke dag een productie geplaatst worden over de verschillende aspecten waar de sekswerkers in de stad mee te maken hebben gehad. Vandaag: hoe de coronatijd het leven van de sekswerkers heeft beïnvloed.

Van de eerste lockdown in maart 2020, tussendoor weer opengaan, een tweede sluiting en maandenlang niet meer mogen werken: het was een bewogen jaar voor sekswerkers. Hoe verliep deze periode precies? Ontvingen sekswerkers – net als andere zzp’ers – coronasteun van de overheid en wat deden ze gedurende de periode dat ze niet mochten werken?

Hoewel de seksindustrie blij is nu weer open te mogen, zijn ze na dit rusteloze jaar nog steeds niet tevreden over het (gebrek aan) steun vanuit de gemeente en overheid. Velen voelen zich in de steek gelaten en genegeerd.

Geheel verrassend is het volgens Anna Mason*, die al zo’n twaalf jaar werkzaam is als sekswerker in diverse bordelen en als escort, echter niet. Ze vindt het woord ‘ondersteuning’ eigenlijk nog te goed voor wat de lokale en internationale overheid voor de seksindustrie hebben gedaan.

“Wat doen ze nou?” vraagt ze zich verontwaardigd af. “Er wordt door de gemeente alleen maar oorlog gevoerd over de Wallen en dat ze het daar willen opschonen.” Volgens Anna wordt de seksindustrie vooral niet begrepen en is er een te negatief beeld van de sekswerkers.

“Ze doen maar alsof we allemaal slachtoffers zijn (van mensenhandel red.), maar eigenlijk zijn we gewoon slachtoffers van de gemeente.” Als er voldoende steun zou zijn geweest van bovenop zouden crowdfundingacties - zoals die van Hella Dee - niet nodig geweest zijn, beargumenteert Anna.

“Zouden er zulke acties georganiseerd moeten worden, of zou de gemeente gewoon bij moeten springen wanneer ze zien dat zoveel mensen het niet redden? Ze hadden in ieder geval een stuk creatiever kunnen zijn door bijvoorbeeld af en toe voedselpakketten uit te delen. Zo weet je in ieder geval dat iedereen gezond is.”

Volgens Anna wil de gemeente de seksindustrie ‘uitroeien’, en is het gebrek aan steun daar eigenlijk gewoon een goed excuus voor.

“De samenleving in Nederland wordt op de een of andere manier toch steeds preutser, en Amsterdam wil een beter imago. Dat het hier heel degelijk is, geen party town meer.” Zo zijn er bij de gemeente plannen om een erotisch centrum buiten het Wallengebied te creëren.

De bedoeling hiervan is om een groot deel van de sekswerkers te verplaatsen naar buiten het centrum om, zo berichten ze, de overlast en criminaliteit op de Wallen terug te dringen. Ondernemers, sekswerkers en bewoners hebben hier echter nog zo hun bedenkingen over.

Volgens velen is het probleem niet per definitie de Wallen an sich, maar vooral het massatoerisme dat hierop afkomt. Hoewel het plan van het erotisch centrum nog in een onderzoeksfase zit en in de kinderschoenen staat, zou het er in de stad binnen 3,5 tot 10 jaar zomaar heel anders uit kunnen zien.

Niet alleen op de Wallen zijn sekswerkers actief, maar door de hele stad: in seks- en stripclubs, achter ramen of in de vorm van escortservices. Wat zijn de bekendste plaatsen en waar kunnen sekswerkers naartoe als ze hulp nodig hebben? Klik hier.

• Anna Mason* is niet haar echte naam. Die is bekend bij de redactie.
• Dit artikel is een afstudeeropdracht van vier studenten van de School voor Journalistiek in Utrecht. In opdracht van AT5 doken Tessa Burger, Ayla Çağlayan, Aimée Kniese  en Nina Stefanovski in de wereld van het sekswerk tijdens corona.
• Morgen lees je hoe de coronacrisis van invloed is geweest op de mentale gezondheid van sekswerkers.