De Straten bezoekt het Santorini van Geuzenveld: Scholeneiland

Hoewel de architectuur van de huizen op het eiland gebaseerd is op het idee van privacy, worden we juist met open armen ontvangen door Hossein en zijn zoon Davoud. Hossein komt uit Iran en woont al elf jaar met zijn gezin op Scholeneiland. Er is volgens hem niet echt goed nagedacht over de kleurkeuze van de wijk. “Het is hier geen Toscane of Santorini, maar gewoon nat, koud Amsterdam. Als de buren hun huis geverfd hebben, moeten wij ook weer!” Ook laten Hossein en Davoud ons een mooi feministische kunstwerk zien dat door een familielid gemaakt is.

Onderweg naar de rand van het eiland, waar een aantal woonwagens staat, komen we op straat het sportclubje van Audrey tegen. Deze vriendelijke pilatesdocent organiseert regelmatig klasjes voor haar buren en heeft ondertussen een vaste groep vrouwen die er bijna altijd is. Eén van haar loyale leerlingen is Irma. Toen er nog daadwerkelijk scholen stonden op Scholeneiland, was Irma al van de partij. Ze vertelt over die tijd en neemt ons, tussen de pilates-posities door, mee terug naar de dag van de grote brand.

De eerste woonwagen op de hoek van de straat is van Joyce, haar man en hun drie dochters. “Eigenlijk is het alsof we in een vrijstaand huis wonen in Amsterdam. Wat wil je nog meer?” De badkamer zit in het schuurtje buiten, maar daar zijn ze wel aan gewend. Joyce houdt sowieso van het buitenleven en gaat graag karpervissen. Ze laat ons zien wat je daar allemaal voor nodig hebt en vertelt wat ze er zo leuk aan vindt.