Jos de Rooij speelt al zijn hele leven accordeon als hij begin jaren '90 op de Zeedijk een zangavond organiseert voor iedereen die wil. Het groeit uit tot avonden met meer dan honderd mensen. Al dertig jaar zingen De Meezingers luidkeels, maar in die jaren moesten ze ook vaak verhuizen. En de zekerheid om wéér in een nieuwe kroeg terecht te kunnen neemt af: "Elke keer is het weer hopen op een nieuwe plek. Hopelijk blijven ook jongere mensen zich aansluiten."
AT5
"Iedereen is hier welkom", begint meezinger van het eerste uur Sanja van der Lugt. Om 18.45 zit de 'benedenkuil' in café P96 op de woensdagavond al aardig vol. Iedere eerste woensdag van de maand worden de Nederlandse liedboeken op tafel gelegd, de derde woensdag van de maand de 'taalboeken'.
Al dertig jaar zingt de groep in kroegen in de stad, begonnen op de Zeedijk: "We werden een fenomeen, per woensdag hadden we meer dan honderd mensen over de vloer. Op een gegeven moment moesten we wel een deurbeleid hanteren", zegt Sanja. In die dertig jaar moesten ze zes keer verhuizen, van café naar eetcafé en uiteindelijk zelfs weg van de Zeedijk: "Cafés werden verkocht, waarna de nieuwe eigenaar het niet meer zag zitten om ons zonder minimale omzet een avond te laten hosten. Of een café ging failliet, er waren allerlei redenen."
Bladzijde 107 of 108
Inmiddels zijn er zo'n veertig mensen die elke editie aansluiten. "Het is wel eens meer geweest ja, maar de harde kern fluctueert ook." Jaap is al drieëntwintig jaar aanwezig en komt maandelijks vanuit Onderdijk naar het café. "Het is drie kwartier rijden, maar zingen maakt je zo blij van binnen."
"Als wij al komen, dan zijn er vast nog wel meer mensen die deze nostalgie voelen tijdens het zingen"
Jaap kent bijna elk nummer uit zijn hoofd. "Bladzijde 108? Shit, die heb ik net niet helemaal paraat, maar die staat naast De Amsterdamse Grachten op bladzijde 107."
Door al die verhuizingen is de groep flink gekrompen. "Op onze top hadden we meer dan honderd mensen, nu dertig à veertig vaste mensen en voor de rest mag iedereen die wil aansluiten", zegt Sanja. Op de vraag of de muziek het overleeft antwoordt ze stellig: "Ja, maar die angst dat het verdwijnt is er zeker geweest." In de coronaperiode was dit het allerlaatste wat weer mocht en het online zingen was niet voor iedereen weggelegd. "Gelukkig hebben we via via P96 kunnen regelen, en dat gaat voor nu heel goed."
Nieuwe generatie
De nieuwe generatie zangers moet het voortbestaan mogelijk maken. "Natuurlijk blijft het bestaan. Maar we moeten er ook rekening mee houden dat de mensen die nu komen dat straks niet meer kunnen." Jaap vult Sanja aan: "We hebben al veel mensen weggebracht en daar zijn we dan met z'n allen bij. Dat is heel jammer, maar wel de werkelijkheid."
"We merken dat de jongere mensen die per ongeluk het café binnenlopen toch ook vaker komen", zegt Sonja wijzend naar een tafeltje waar twee jonge vrouwen zitten. "Al deze liedboeken liggen ook bij onze ouders op zolder, het is een soort nostalgie." Overnemen, dat zien ze niet zo zitten. Maar vaker komen wel: "Heel hard zingen is heerlijk. En als je eigen stem dan wegvalt in de groep dan voel je je onderdeel van al deze vrolijke mensen."
Sanja blijft positief: "Als we dit al dertig jaar kunnen, dan kunnen we dit ook zestig jaar. Of misschien nóg wel langer!"
💬 Whatsapp ons!
Heb jij tips? Of een interessante foto of video gemaakt? Stuur ons jouw nieuws op 0651190938!