Dit schrijft wethouder Melanie van der Horst (Verkeer en Vervoer) in een brief aan de gemeenteraad. Van de overige 73 procent van de haltes die nog niet toegankelijk zijn voor alle reizigers is 11 procent wel toegankelijk voor mensen met een fysieke beperking en 10 procent toegankelijk voor mensen met een visuele beperking. 

"Het college hecht veel waarde aan de toegankelijkheid van het ov voor mensen met een beperking en wil dat zo veel mogelijk mensen kunnen reizen 'als ieder ander' in 2030", schrijft Van der Horst aan de raad. Om het voor elkaar te krijgen dat zo veel mogelijk reizigers het ov kunnen pakken moet een groot aantal van de haltes in de stad worden aangepakt. 

Uitgangspunten

Om te voldoen aan de normen voor toegankelijkheid die zijn gesteld voor ov-haltes, zijn er een paar uitgangspunten. Om haltes toegankelijk te maken voor mensen met een visuele beperking moet er een geleidelijn met instapmarkering over de gehele lengte van de halte aanwezig zijn en moet het hoogteverschil tussen de halte en de stoep te overbruggen zijn. 

De criteria voor mensen met een fysieke beperking verschilt voor bus- en tramhaltes. Bij bushaltes moet de breedte van het perron minimaal anderhalve meter zijn en moet de hoogte van de halte 18 centimeter zijn, om zo gemakkelijk van de halte in de bus te komen. Daarnaast moet de aansluiting op de omgeving breed genoeg en drempelvrij zijn. Dit zijn landelijk vastgestelde normen. 

Tramhaltes kennen niet zulke landelijke vastgestelde normen, dat komt omdat tramlijnen verschillende soorten trams gebruiken. Amsterdam hanteert voor een groot gedeelte dezelfde normen als bij bushaltes, het enige verschil is dat de haltehoogte 24 centimeter en de breedte 2,10 meter moet zijn. Als een halte aan deze criteria voldoet, is deze toegankelijk voor alle trams die in de stad rondrijden. Haltes waar zowel de bus als de tram stoppen hanteren de toegankelijkheidseisen van de tramhaltes. Bussen worden dan 6 centimeter opgetild. 

Miljoenenkosten

Om alle haltes in de stad toegankelijk voor iedereen te maken kost natuurlijk geld. De gemeente heeft daarom de haltes die nog niet volledig toegankelijk zijn ingedeeld in vier categorieën. De eerste categorie zijn haltes waar kleine ingrepen nodig zijn, dat zijn ongeveer 18 procent van de haltes. De bouwkosten zijn naar verwachting zo rond de 200.000 euro. 

Van de haltes valt 26 procent onder categorie 2, daar moet het perron worden opgehoogd. De bouwkosten voor die ingreep zijn rond de 16 miljoen euro. Bij categorie 3 moet het perron zowel verbreed als verhoogd worden, dat zijn 9 procent van de haltes. Naar verwachting gaat dat 12 miljoen euro kosten. De laatste 20 procent van de haltes vallen onder de categorie '(zeer) complex'. Het totale kostenplaatje moet nog bepaald worden, maar de wethouder gaat ervan uit dat het minimaal 22 miljoen euro gaat kosten. 

Toegankelijk voor iedereen in 2030?

Van der Horst wil dat in 2030 zo veel mogelijk mensen het ov kunnen pakken 'als ieder ander'. Als er jaarlijks 1 miljoen euro wordt uitgetrokken voor het toegankelijk maken van de haltes tot en met 2030 dan moet er aan het einde van die periode maximaal 63 procent van de haltes toegankelijk zijn. Daarmee kunnen alle haltes die onder categorie 1 vallen en alle bushaltes én een vijfde van de tramhaltes die onder categorie 2 vallen worden aangepakt. 

Omdat het college het belang van het toegankelijk maken van de haltes inziet overwegen zij om de haltes die aanpassing nodig hebben mee te nemen bij de komende projecten. "Haltes meenemen in de scope maakt een project complexer en duurder. Dit vraagt dus steeds om een goede afweging tussen deze belangen", aldus Van der Horst. Wel stijgt het percentage van het aantal toegankelijke haltes dan naar maximaal 70 procent.