Mercatorplein

We gaan langs bij Ben die al sinds 1980 op het Mercatorplein woont en het door alle renovaties heeft zien veranderen: van ‘no-go area’ tot ‘huiskamer van de Baarsjes’. Ben houdt van het plein maar haat de duiven: “Het is jammer want het wordt helemaal vol gepoept door die beesten”. Bens woning is lichtroze en hij heeft een prachtig dakterras waarvan hij het hele plein in de gaten kan houden.

Vanaf het dakterras van Ben zien we het huis van Joke, die aan de andere kant van het plein woont. Joke is stewardess geweest bij de KLM maar heeft het roer omgegooid en is vrijwilligerswerk gaan doen in een kindertehuis in Brazilië: “Ik werd eigenlijk de moeder van veertig jongens”. Daar heeft Joke geleerd hoe mooi en bijzonder het is om te zorgen voor anderen. Ook in haar eigen huis zorgt Joke voor mensen: ze runt een Bed & Breakfast aan huis en vindt het leuk als haar gasten net zo veel genieten van de Baarsjes als zij dat doet. 

Tussen de duiven ontmoeten we Sasja, een stadsecoloog die ons alles kan vertellen over deze vogels. De duif is dé vogel met een imagoprobleem en ze worden in de volksmond ook wel vliegende ratten genoemd. Sasja vindt dit niet helemaal eerlijk: “Het is natuurlijk wel zielig dat je een vogel bent maar vergeleken wordt met een knaagdier”. We komen erachter hoe de duiven ooit in Amsterdam terecht zijn gekomen en we sluiten af met een tip van Sasja: ‘Kijk eens goed naar een duif en je zult zien dat ze eigenlijk heel mooi zijn.’