Mila is niet haar echte naam, ze wil graag anoniem blijven en niet herkenbaar in beeld worden gebracht. Na een ruzie met haar ouders werd ze twee jaar geleden dakloos en sindsdien woont ze in haar auto. Met de vader van haar kind heeft ze ook geen contact meer. Ze heeft een kennis waar ze af en toe kan douchen, maar verder heeft ze naar eigen zeggen niemand die ze om hulp kan vragen. "Het is heel zwaar", vertelt ze.

Tijdens haar zwangerschap vroeg ze urgentie aan om voorrang te krijgen voor een sociale huurwoning, maar de gemeente wees deze aanvraag af. Volgens de gemeente had ze haar huisvestingsprobleem kunnen voorkomen. De gemeente stelde dat de vrouw een gezin heeft gesticht zonder dat ze een passende woonruimte had. Daarom was er volgens de gemeente geen sprake van overmacht en werd het verzoek afgewezen. Daarnaast zegt de gemeente dat de wooncrisis zo heftig is dat strenge criteria voor een urgentieverklaring nou eenmaal nodig zijn. 

Slapen in de auto

Mila parkeert haar auto elke avond ergens in Noord. Ze vergat een keer haar auto op slot te doen en toen werd er bij haar ingebroken. "Mijn telefoon en mijn horloge zijn gestolen. Ik ben ook geslagen." Sindsdien is ze angstig en parkeert ze op een afgelegen plek. "Ik heb heel veel slapeloze nachten. Dat maakt het ook weer moeilijker om de dag door te komen."

Inmiddels heeft de rechter beoordeeld dat de gemeente zich opnieuw over de zaak moet buigen. De rechter stelt dat de gemeente een beter gemotiveerde afweging had moeten maken tussen het belang van het kind van de vrouw en het terughoudende toewijzingsbeleid van urgentieverklaringen. Binnen drie weken hoort Mila of de gemeente alsnog een urgentieverklaring kan afgeven.

Mila: "Ik weet niet wat ik kan verwachten, maar ik hoop dat het lukt. Dan kan ik op zoek naar een huis. Zodat ik gewoon met mijn baby kan spelen en we een beetje de ruimte hebben. Mijn kind moet gewoon kunnen opgroeien met een dak boven haar hoofd. Daar hoop ik elke dag op."