Dolgelukkig zijn, maar ook intens verdrietig. Het overkwam Menko Arends van AT5 dinsdagavond. Hij vertelt nu hoe hij één van de mooiste ervaringen van zijn leven misliep: de grandioze overwinning van Ajax in Bernabeu.
'Ladies and gentlemen, this is your captain speaking. Unfortunately I have to tell you that our flight will be delayed. We think it will be between thirty minutes and one hour.'
Woensdag 6 maart, vier uur s' middags. Ik zit al in het vliegtuig in Madrid. Ik heb een aansluitende vlucht in Londen. Luton eigenlijk, vijftig kilometer verderop. Ik hoop maar dat ik die haal, want ik wil zó graag naar huis. Maar voorlopig is er nog tijd, ik heb ruim drie uur 'over' voor een transfer op de Engelse luchthaven. De riemen mogen los. Ik kan voorlopig niet weg hier.
En dan zit ik vast in mijn gedachten naar wat zich eerder afspeelde. Een droom. En een nachtmerrie tegelijk.
Naar Madrid!
Flashback in mijn brein naar maandag 4 maart. Drie uur s' middags. Met collega en vriend Alex mag ik wat eerder vertrekken bij AT5. We gaan naar Madrid! Hebben het er al weken over. Directe vluchten waren duur, dus we hebben samen met nog een collega/vriend, Jelle, een vlucht via Lissabon geboekt. Maandagavond al heen. Dan weet je zeker dat je het redt. Op Schiphol treffen we elkaar. Jelle is wat later omdat hij het paspoort van zijn vriendin bij zich had. Haha, man, geen zorgen, alle tijd.
In het vliegtuig veel rood en wit. Speculatie over wat komen gaat. Optimisme ook bij veel Ajacieden. Wat het ook gaat worden dinsdag, het wordt vast mooi! Is dit het beste Ajax van het afgelopen decennium? We denken allemaal van wel. In Lissabon drinken we bier en vullen de regenachtige avond met quizjes. Topscorers van Ajax tussen 1990 en nu. Meeste wedstrijden voor Ajax ooit. Dat werk. We maken het wel laat, maar niet te gek. Er staat ons immers nog iets te wachten, nietwaar?
Madrid
Er klinkt een ping en ik schiet weer terug naar de realiteit van de woensdag. 'Ladies and gentlemen. I have a new update, I am sorry to say that the delay is a little longer than we expected. We now think it will be about an hour and forty-five minutes.' Hè, nu komt die transfer in Londen wel in gevaar. En we komen laat aan. Kan ik dan nog wel naar Amsterdam terug? Ik zak terug in de stoel, accepteer dat ik verder niets kan doen nu en dwaal weer af.
Naar Madrid, een dag eerder.
De dag is aangebroken. De dag dat Ajax geschiedenis zal schrijven. De dag waarover iedereen later zal zeggen; waar was jij toen Ajax wervelde? Met die hoop, maar wel een beetje lacherig stappen we het vliegtuig uit, de Spaanse hoofdstad in. Kaartje ophalen in de buurt van het stadion. Fotootje naar het thuisfront. Kijk dan! In de portemonnee, de portemonnee in de broekzak. Veilig tegen het been.
Menko in Madrid, de middag voor de wedstrijd
Overal Ajacieden
Fans zwermen uit over de stad. We ontmoeten vrienden, collega's, oud-collega's. Vrolijkheid alom. Blikken bier uit de supermercado. Voetballen worden hoog in de lucht geschoten op Plaza Mayor, eindigen op balkons van verbouwereerde Madrilenos. Op Puerta del Sol vuurwerk, zingen, verzamelen. Want we gaan naar Bernabeu. Allemaal.
Wat volgt is een fantastische mars door de stad met duizenden mensen. De Entrada legt het verkeer volledig lam. Wij, ook vrolijk lammig, voelen de wedstrijdspanning langzaam stijgen. Het kán toch? Het kan! Kan het? Nog enkele uren wachten we bij het stadion. Ik voel onwillekeurig de hele tijd of ik alles nog heb. Paspoort, check. Telefoon, check. Portemonnee, check.
En dan is het, het lijkt toch wel plotseling, echt zover. Jelle en ik nemen afscheid van Alex, die op de reguliere tribune zal plaatsnemen. Wij gaan naar het uitvak. We moeten het enorme stadion daarvoor half 'ronden'. Onderweg wordt het druk. Er komt nog een bus binnenrijden, we denken met de selectie van Ajax erin. Of is het Madrid? Ik kan het in de chaos niet zo goed zien.
Nog honderd meter ongeveer. Dan zijn we binnen. Vijftig. We omarmen elkaar. Daar gaat ie!
Jelle: 'Hee, waar is mijn telefoon?'
Ik: 'Wat?'
Jelle: 'Mijn telefoon. Mijn telefoon is weg denk ik. Mijn telefoon is weg.'
Mijn hand schiet naar mijn telefoon. Poeh, die is er nog. Paspoort, check. Portemonnee had ik net in mijn jaszak gedaan omdat we naar binnen gaan.
Ik voel. Maar ik voel niks.
De schrik slaat in als een bliksemschicht.
In een seconde valt alles weg. De euforie. De spanning. Ik weet het meteen. De pinpassen, de creditcard. Die kunnen me nu letterlijk gestolen worden. Maar het kaartje.
HET KAARTJE IS WEG.
Mijn interne proces zou ik niet eens meer als paniek omschrijven. Het is instant wanhoop. We lopen naar de politie. Die verwijst ons door naar mensen bij het stadion. Die verwijzen ons verder. Poortje 22, poortje 38. Overal is het antwoord hetzelfde. Imposible.
Dan komt het moment dat Jelle het stadion echt in moet. Hij kijkt me aan met een blik die bevestigt wat ik al weet. Zieliger heeft hij nooit gezien.
'No!'
Een knuffel. En dan is hij vertrokken. Ik herpak mezelf een moment en bedenk me dat ik nog een foto heb van het kaartje. Die laat ik bij alle ingangen zien. Can I please get in? Please? It's me! This is my passport! Soms heeft iemand medelijden en kom ik een trapje hoger. Maar dan staat er weer een onverbiddelijke Spanjaard. 'No! Only paper!'
Ik bel intussen met mijn collega's op de perstribune, maar ook zij kunnen niks betekenen. Ik moet afdruipen.
Zoeken. Zoeken dan! Misschien ligt ie in de bosjes. Misschien is alleen het geld weg en is die superlul er gewoon vandoor gestoven. Misschien...
Het is inmiddels de achttiende minuut van de wedstrijd. Ik hoor gejuich.
Alleen
En dan geef ik me over. Als ik nu niet de wedstrijd ga kijken zie ik niks meer, alleen steen, takken en ellende. Ik loop naar een café aan de overkant en zie de herhaling van de 0-1 tussen de Spaanse bargasten.
Bij de schitterende 0-2, de Zidadic, juich ik, maar krijg ik het ook moeilijk. Appjes stromen binnen.
'WTF!'
'Ben je daar nu?'
'Wat moet jij een topavond hebben!!!!! Niet te geloven...'
'Tering Menk, als je er dan toch een keertje bij bent... Ongelofeloos'
'Wat ben ik jaloers op jou!!!! Wat een legendarische avond!!!!!'
Ik voel een traantje opwellen.
Bij de 0-3 weet ik het niet meer. Galactische eenzaamheid. Ik ben zo blij, maar kan het niet meer aanzien. Ik loop even vijf minuten een rondje en app mijn vrouw.
Lieve berichten terug helpen een beetje. Terug in het café komt ook toch ook het genoegen. Blijdschap over deze wonderploeg. Bij het affluiten sta ik midden in een kroeg vol Spanjaarden met mijn armen lang gestrekt in de lucht. Ik krijg felicitaties.
Een moment van troost na de wedstrijd
Het wordt daarna een rare avond. Een soort wilde droom. Geweldig en vreselijk tegelijk. Aangifte doen én zuipen. Boosheid én ultieme vreugde. Samenvatting kijken én wegkijken. Uiteindelijk zwaai ik af met de pinpas van Alex op zak. 'Voor morgen gozer. Anders kom je niet thuis.'
De volgende ochtend. Een berichtje.
'Ben je ok? Heb je geld?'
'Ik heb jouw pinpas.'
'Haha, ok.'
Ik val terug op bed en beantwoord de harten onder de riem van vrienden en familie.
Boven Luton, 6 maart
Inmiddels vlieg ik dan eindelijk. We komen bijna aan op Luton. Veel te laat, dat wel. Geen schijn van kans meer dat ik die vlucht naar Amsterdam haal. Ik bel met de boeker en ze vertellen me dat ik niet thuis zal komen vanavond.
Dat wordt een overnachting. 
De rossige jongeman bij Hotel restaurant King William in Luton heet Tom. Leuke vent. 'I see that you creditcard has been blocked?' 'Yes.' 'What happened?' Ik doe mijn verhaal. Dat duurt even.
Tom staart me even aan. 'Thats... that's absolutely awful, mate.' Hij wisselt mijn sleutel om. Ik krijg de mooiste kamer. 
De mooiste kamer van Hotel restaurant King William in Luton
Real Madrid - Ajax
AT5 deed uitgebreid verslag van de verrichtingen van Ajax in Madrid. Herbeleef de wedstrijd op AT5.nl/ajax