AT5 sprak met politieagenten Ian en Alfred over hun werk in tijden van corona. Al in het voorjaar krijgen zij geregeld meldingen van geluidsoverlast binnen, die later verband blijken te houden met huisfeestjes. De Amsterdamse agenten komen de gekste situaties tegen: feestgangers die wegstuiven en zich verstoppen achter plantenbakken, tafels of onder een kleedje. 

'Je belt aan en het duurt heel lang voordat de deur open wordt gedaan. Dus dan weet je al: oké: er speelt hier zich wat af', vertelt Ian, die gestationeerd is op bureau Overtoomsesluis. 'Mijn collega blijft bij de deur staan en ik ga aan de andere kant van de straat staan, zodat ik in ieder geval nog zicht naar boven kan pakken'.

Op het moment dat er wordt aangebeld en de aanwezigen in de gaten hebben dat de politie voor de deur staat, begint het kat-en-muisspel. 'En dan zie je iemand zich achter het gordijn verstoppen, terwijl ik van buitenaf door het raam naar zijn rug zit te kijken. Op dat moment kan ik er alleen maar om lachen, want dan schijn je je zaklamp erop, draait hij zich om en beseft hij ook: ik word gewoon gezien. Hij probeert dan nog weg te lopen, trekt het gordijn naar beneden en dat gaat stuk.'

Ook politieman Alfred van bureau Centrum Amstel stuit op een wonderlijke situatie als hij met een collega op een melding van een illegaal feest afgaat. 'Twee bewoners gaven aan: er is hier helemaal niemand. Uiteindelijk zagen we een trap naar boven, waarvan het luik dicht zat. We hebben daar gekeken en vonden nog twaalf mensen verstopt'.

'Een van mijn huisgenoten had thuis vrienden uitgenodigd om te komen eten, op dat moment was ik zelf nog niet thuis', vertelt een van de aanwezige studenten die avond, anoniem aan AT5. 'Het was geen gepland feestje. Er sloten steeds meer vrienden aan en er kwamen steeds meer mensen langs, die allemaal hun eigen drank bij zich hadden. Toen ik thuiskwam waren er heel veel mensen, dus ik dacht meteen al: dit kan niet', vertelt de vrouw die met een aantal anderen in het huis in de binnenstad woont. 

'Toen ben ik in bed gaan liggen, omdat ik er niet bij betrokken wilde zijn en ben ook in slaap gevallen. Op een gegeven moment hoorde ik allemaal stemmen op de gang. Toen kwam er iemand met een zaklamp binnen en die scheen op mijn hoofd. "Dit is de politie en er is hier een huisfeestje." 'De agent controleerde vervolgens alle hoeken en gaten van de kamer'. 

'Ze hebben al mijn kasten opengetrokken. Op zoek naar mensen. Ook onder mijn bed. Toen ze weggingen uit mijn kamer zagen ze de trap met het luik. De agent liep vervolgens de trap op, deed het luik een beetje open en scheen met z'n zaklamp in allemaal oogjes. Daar zaten twaalf mensen verstopt die hard moesten lachen toen ze ontdekt waren. De agenten niet, die waren een beetje boos'.

Ze schaamt zich achteraf wel voor het feest. 'Sowieso is daarna de regel geworden dat het niet meer gebeurt bij ons, want de volgende keer krijg je gewoon een boete. En het is gewoon heel asociaal. Het ironische is dat de helft van het huis een week later corona heeft gekregen. Toen kreeg iedereen wel het besef: dit is klaar. Feesten die nog worden gegeven, daar gaan we niet heen. We hebben ervan geleerd.'

Alfred en Ian kunnen er wel om lachen. 'Er is alcohol in het spel, maar uiteindelijk: jongens, waar zijn we mee bezig? Je moet ook aan je medemens denken.' De machtiging van de officier van justitie om het huis te mogen betreden, heeft nog enige tijd op de schouw in de woonkamer van het studentenhuis gestaan. 

De agenten stellen op basis van eigen ervaringen dat het aantal illegale (huis)feestjes in de stad stijgt. 'Ik heb het idee dat het heel erg toeneemt', vertelt Ian. 'Grote feesten gebeurden in het begin niet zo heel veel. En nu zie je juist dat het wel vaker voorkomt. Veel te veel mensen in een woning. En dan denk je: mensen laten het toch wat meer links liggen'. 

'Het wordt weer wat kouder, dus mensen kunnen niet met z’n allen buiten zitten. Recentelijk maken we het steeds meer mee. Heel veel huisfeestjes waar mensen met z’n allen bij elkaar zitten. Vaak gaat het om relatief jonge mensen: eind tienerjaren, begin twintig. Die willen gewoon een feestje vieren', schetst Alfred. 

Terugkijkend op de eerste golf herinneren de twee agenten vooral de vele meldingen van geluidsoverlast. 'Iedereen zat op een gegeven moment thuis, dus je hebt ook meer last van je buren. Ik heb ook een nacht gehad waarin we veertien meldingen hadden van geluidsoverlast, van mensen die allemaal iets van elkaar vonden', memoreert Alfred. 

Terwijl de geregistreerde criminaliteit in het voorjaar volgens de politie forst afneemt - minder winkeldiefstallen, straatroven en inbraken - geldt dat niet voor meldingen over verwarde personen. Zo krijgt Ian te maken met een vrouw die kampt met psychische problemen. 

'Het ging niet goed met haar. We kwamen ter plaatse en probeerden contact met haar te maken', vertelt Ian. De vrouw moet gedwongen worden opgenomen. 'Maar dat wilde ze niet. Dat werd een worsteling. We kwamen met z’n allen op de grond te liggen en konden geen afstand meer houden'.

Als Ian de verwarde vrouw noodgedwongen probeert aan te houden, gaat het mis. 'Op het moment dat ik mijn beide handen bij haar linkerhand probeerde te krijgen om haar in de boeien te slaan, zag zij de kans om haar gezicht te draaien en mij in mijn gezicht te spugen'. 

Nadat de vrouw de agent in zijn gezicht heeft gespuugd, roept ze dat ze corona heeft. 'In haar familiekring was bekend dat haar vader in het ziekenhuis had gelegen met corona en haar zus voelde zich een tijdje niet goed, dus de kans was zeer groot dat ook zij corona had. Ja, dan zit je daar wel even mee'. 

Uiteindelijk wordt de vrouw negatief getest op corona . Ook Ian is niet besmet met het virus. De vrouw moet zich nog verantwoorden voor de rechter. 'Ik voelde mij op dat moment heel erg vies. Spugen is bijna het laagste van het laagste. Ook buiten corona'.