92-jarige Wies stopt na 40 jaar vrijwilligerswerk bij OLVG: "Ze was onze mascotte"

Wies had graag door willen gaan, maar omdat ze slecht ter been is wordt het haar fysiek te zwaar. ''Het doet me wel pijn, vooral omdat ik alleen ben. Het is mijn enige uitstapje nog. Het praten met de mensen en je collega's ga ik missen, we hebben het altijd leuk gehad.''

Het is een van de allerlaatste dagen voor Wies, die de afgelopen 40 jaar veel heeft betekend voor het ziekenhuis. Teamleider van de vrijwilligers, Ellen Schmidt, zegt daarover: ''Wies is degene die gewoon altijd komt, of het nou regent of sneeuwt of iedereen is ziek. Zij is er. Dat is de kracht van Wies. Zij is ook nog zo bij de tijd en draagt echt iets bij hier in het ziekenhuis en maakt altijd gezellige praatjes hier.'

Tijdens een van haar laatste diensten, waar Wies samen met haar maatje Maryan drankjes uitdeelt, neemt een andere collega alvast afscheid. ''Ik ga Wies heel erg missen. Ik hoop natuurlijk diep van binnen dat als ik 92 ben, dat ik er net zo bij sta. Echt petje af voor Wies.''

De bescheiden Wies vindt het lastig om de complimenten te incasseren. ''Ik ben ook maar heel gewoon'', lacht Wies, die eindigt met een levensles: ''Bescheidenheit ist eine Zier, doch weiter kommt man ohne ihr''