Eerste Amsterdamse brandweervrouw neemt na 29 jaar afscheid: "Ik ga het heel erg missen"

"Ik ga al mijn collega's missen, het harde werken, deze plek. Het is echt een geweldige baan", begint Monique. "Dat mensen zo'n dag voor je organiseren is geweldig!" Vandaag staat in het teken van het afscheid van Monique. Als allereerste vrouw bij de Amsterdamse brandweer binnenkomen is niet niks.

"Ik kwam vanuit de verpleging, een echte vrouwenwereld dus. Ik kende niemand bij de brandweer en wist er niks vanaf, een spontane sollicitatie was het dus." Het was best even wennen voor Monique: "Ja, ik moest me wel bewijzen. Een vrouw hadden ze nog niet gezien en daar werden de nodige grappen over gemaakt."

Haar avontuur begon in 1993 met een uitslaande brand in West: "Toen ik wakker werd gebeld en meteen op pad moest, was dat superspannend zo'n eerste keer." Ze weet goed waarom werken bij de brandweer zo gaaf is: "Dat je mensenlevens kunt redden voelt goed. Een kleine brand de kiem smoren is fijn voor de burgers, en als een reanimatie goed verloopt geeft dat echt een fijn gevoel."

Weer thuis slapen

Haar collega's zeggen haar allemaal te gaan missen: "Monique was echt een topper, er zijn meer goede brandweervrouwen, maar dit is echt kwaliteit", zegt Rinus Kreeft. Maar het was nog wel even wennen volgens oud-collega Jan Sander, die haar binnen zag komen bijna dertig jaar geleden: "Het grove woordgebruik bij de mannen werd ineens veel minder, dat was dan wel weer fijn."

"Het wordt wel anders, bijvoorbeeld dat ik nu negen dagen per maand weer thuis moet slapen in plaats van hier op de kazerne." Ze vindt het jammer, maar ook goed zo: "Aan alle meisjes en vrouwen die dit ook willen, zou ik zeggen: doen! Als je voelt dat je uit het juiste hout bent gesneden, moet je het doen. Het is een hele mooie baan."