Normaal gesproken is er iedere editie aandacht voor weer een andere regio in de wereld. Vanwege het jubileum heeft het festival geen regio als thema, maar een motto: ‘Joy & Sorrow’, een regel uit een gedicht van Libanees Khalil Gibran. De oorsprong van het festival ligt, net als de inspiratie voor het thema, ver buiten de stadsgrenzen. 

"Eigenlijk vindt het zijn oorsprong in Ramallah in Palestina", vertelt Artistiek Leider Willemijn Lamp. "Daar ontmoette ik in 2010 Asmaa Azaizeh, een dichteres die mij eigenlijk een mini-college gaf over de Palestijnse poëzie. Toen ging er een wereld voor mij open. Toen dacht ik als mensen haar nou eens zouden horen praten dan gaat er zo'n ander beeld ontstaan van de poëzie en literatuur die uit Palestina komt in dit geval. Dat concept hebben we de afgelopen jaren aldoor opnieuw gedaan."

Voordracht 

Het festival heeft dus een internationaal karakter, maar er doet ook een aantal Amsterdammers mee, onder wie Nisrine Mbarki. "Ik was bij de allereerste editie van Read My World", blikt de dichter terug "Toen zat ik als gast verscholen, hier in de tuin." Dat is dit jaar anders, want ze zal voordragen uit eigen werk. Al had ze anders ook aanwezig geweest op het festival. "Dit zijn de enige drie dagen in het jaar die ik pertinent vrij houd."

Echte kijk

Het festival combineert "een feestje" met het behandelen van maatschappelijke thema's en praten over literatuur uit binnen- en buitenland. Voornamelijk ook om van elkaar te leren, want één van de doelen is om verhalen vanuit een andere, niet-westerse kijk, te vertellen. "Read my World heeft dat als eerste gedaan om curatoren uit de gastlanden te vragen om te cureren", weet Nisrine Mbarki "Het geeft een échte kijk op de zaken en geen kijk met een Westerse bril of Amsterdamse bril."