Els Kroese-Burger eet vandaag mee met de vrijheidsmaaltijd in de Mozes en Aäronkerk op het Waterlooplein en gaat daar met zo'n 120 andere genodigden in gesprek over hoe het is om ergens anders onderdak te vinden tijdens de oorlog. Toen ze ongeveer drie jaar oud was werd ze samen met haar zusje ondergebracht bij een onbekend gezin in Groningen. "Wat was mijn moeder eigenlijk een geweldige vrouw, dat ze uit durfde te gaan van het vertrouwen in een vreemdeling."
AT5
Els wordt in 1941 geboren in de Spechtstraat in Noord tijdens de oorlog. "Het werd er steeds gevaarlijker, en op een gegeven moment werd de straat gebombardeerd. Gelukkig was het niet ons huis dat werd geraakt." Ze wijst in de straat de plek aan waar het gebeurde, zo'n twintig meter bij haar ouderlijk huis vandaan. "Toen besloot mijn moeder dat het tijd was voor mijn zusje en mij om te gaan. Ik denk dat ze niet meer kon verzekeren dat we veilig waren."
Voor ongeveer een jaar werden ze naar Groningen gestuurd, naar de ouders van een vriend van haar vader met wie hij in een Duits werkkamp zat. "Ik weet alleen nog dat we echt zes uur lang in de trein zaten. Af en toe moesten we eruit en lagen we in een weiland, ik kan alleen maar bedenken dat dat was omdat er vechtvliegtuigen overkwamen en we moesten schuilen."
"Je moet hoop houden en ik doe mijn best om dat vol te houden, door te zetten en het goede voorbeeld te geven"
Toch een fijne tijd
"Eenmaal in Groningen werden we opgehaald met paard en wagen", gaat Els door. Ze logeerden de eerste tijd bij hun opa en oma en daarna bij hun oom en tante, "Althans zo noem ik ze vanaf toen." Ondanks de oorlog in die tijd, heeft ze er een geweldige tijd gehad: "Er waren varkens, geiten, een echte waterput. Het was zó anders dan in Amsterdam. Doordat zij ons hebben geholpen, hebben wij een fijne tijd kunnen hebben."
Els besloot verpleegkundige te worden: "Eigenlijk wist ik dat al sinds ik een kleuter was: ik wilde mensen helpen en actief zijn." Nadat ze veel in Nederland werkte is ze onder andere in Polen geweest om mensen in slechte situaties te helpen: "Als ik in het buitenland was ging ik altijd kijken hoe daar ziekenhuizen in elkaar zaten. Bevrijding is voor mij vrijheid in denken en doen en dus ook anderen vrijheid laten kennen."
Behulpzaamheid is het belangrijkste
Als Els nu naar kinderen uit Oekraïne kijkt, ziet ze heel veel gelijkenis: "Ook daar wordt amper gepraat over de situatie. Ik ben pas over mijn herinneringen gaan praten toen ze plots terugkwamen toen in de jaren tachtig bommenwerpers overkwamen tijdens de herdenking." Daarbij ziet ze het belang van het opvangen van die kinderen: "Ze hebben er zo veel aan om hier in Nederland te worden ontvangen. En dat gebeurde ook bij mij in Groningen."
Elkaar helpen en openstaan voor anderen die je nog niet kent vindt Els heel belangrijk: "En dat mist in de maatschappij van nu, vind ik. Kijk gewoon eens om naar een buurvrouw met twee loodzware tassen in de supermarkt." Daarom zit ze vandaag met onder andere jongeren aan tafel die hun nieuwe thuis hier in Amsterdam vinden. "Je moet hoop houden en ik doe mijn best om dat vol te houden, door te zetten en het goede voorbeeld te geven."
💬 Whatsapp ons!
Heb jij tips? Of een interessante foto of video gemaakt? Stuur ons jouw nieuws op 0651190938!