Majoor Bosshardt woonde in de jaren '60 en ‘70 in het oudste stenen pand van Amsterdam aan de Oudezijds Voorburgwal. Vanuit hier deed ze haar maatschappelijke werk op de Wallen. Ze ving hier daklozen, prostituees en drugsverslaafden op die ze op straat tegenkwam. Ook zorgde ze tijdens de Tweede Wereldoorlog ervoor dat meer dan zeventig Joodse kinderen uit handen van de bezetter bleven. 

Warmte en contact

Het Bosshardtje is geïnspireerd op de kaneelbeschuitjes waar Majoor Bosshardt elke ochtend om zeven uur mee begon. In haar oude woonkamer proeft Henny Tinga, rechterhand van Majoor Bosshardt, het eerste koekje. "Lekker, het oude gevoel van warmte komt gewoon terug. Ze zou het heel mooi gevonden hebben dat er nu koekjes zijn die haar naam dragen. Ik denk dat ze nooit had verwacht dat er zoveel jaar na haar overlijden nog zoveel interesse in haar zou zijn." 

Of de Amsterdammers Majoor Bosshardt tegenwoordig nog kennen? "Ik denk dat iedereen Majoor Bosshardt kent, haar verhaal blijft verteld worden", zegt Ineke Kuiper van stichting Eberhardjes. Op straat kent niet iedereen Majoor Bosshardt meer, zo denkt een toerist dat het gaat om Anne Frank.  

Een andere jongen die we spreken, vertelt dat zijn moeder echt groot fan was van Majoor Bosshardt. "Absoluut verdient zij een koekje. Zij verdient veel meer dan een koekje. Is er niet al een toetje? Of een pannenkoek ofzo? Majoor Bosshardt verdient een pannenkoek. Op z'n minst", vertelt hij. 

De opbrengsten van het koekje worden gedoneerd aan projecten via het Leger des Heils.