Molenbeekstraat

Ter ere van 4 en 5 mei staan we stil bij het bijzondere verhaal van Salo Muller. Salo groeide tijdens de Tweede Wereldoorlog op in de Molenbeekstraat en over zijn herinneringen aan deze straat en zijn ouderlijk huis heeft hij een hoofdstuk geschreven voor de nieuwe editie van het boek Joodse Huizen. 

Toen Salo zes jaar was, begon voor hem de oorlog. Beide ouders werden bij een razzia opgepakt en naar de Hollandsche Schouwburg gebracht. Zijn moeder sprak hij die ochtend voor het laatst: “‘Tot vanavond en lief zijn hoor’, waren de laatste woorden die mijn moeder tegen mij zei”. Salo heeft de oorlog uiteindelijk overleefd dankzij de crèche tegenover de Schouwburg en meerdere onderduikadressen. 

Na de oorlog bleek al snel dat Salo talent had voor fysiotherapie en via zijn leraar kon hij aan de slag bij Ajax. Dit was het begin van een roemrijke carrière waar Salo meer was dan fysiotherapeut alleen: ‘Ik was bij Ajax verzorger, praatpaal, luistervink en psycholoog’. Salo vertelt ons dat Johan Cruijff eigenlijk een zeurpiet was maar dat Piet Keizer en Johan Neeskens nog bleven spelen met een gebroken vinger. 

In het ouderlijk huis van Salo ontmoeten we Pim: een meubelontwerper die speciaal naar Nederland is gevlogen om Salo te kunnen ontvangen. Pim geeft Salo een rondleiding: de hal is precies hetzelfde maar de woning is veel witter. Ook komen we erachter dat Pim wel eens op de massagetafel van Salo heeft gelegen. 

Tot slot hebben we het met Salo over zijn missie voor de toekomst: een schadevergoeding van de Duitse Spoorwegen voor de families en nabestaanden van slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. In Duitsland hebben ze het nu een beetje druk met andere zaken maar Salo’s motto is: “Spreek met Salo en het komt in orde”.