Afgelopen week plofte er een brief op de mat bij AT5. Dat gebeurt vaker, dagelijks eigenlijk, maar deze was bijzonder. Het was luchtpost. Op de postzegel prijkte de beeltenis van de Britse Queen Elizabeth. En dat terwijl ons verzorgingsgebied aan de westkant iets buiten Osdorp toch wel ophoudt, dacht ik. Dat bleek niet te kloppen.

Het schrijven was gericht aan onze verslaggever Ronald. De boodschap was er eentje van zorg over de Amsterdamse (en Nederlandse) aanpak van de coronacrisis. Ik zal je niet vervelen met alle theorieën die erin werden gedebiteerd. Ik zou het niet eens meer precies kunnen zeggen. Wat bij mij vooral in het hoofd bleef hangen was: 'Tot in Engeland maken ze zich druk over hoe het nu gaat met de stad. Tot in het buitenland willen ze laten weten dat de situatie waarin we verkeren hen raakt.'

De schrijver van die brief moeten we prijzen voor zijn huisvlijt, maar hij is zeker niet enige. Om de zoveel minuten rinkelt op de redactie de telefoon. Aan de andere kant van de lijn bezorgde stadgenoten. Mensen met initiatieven voor hulp aan ouderen. Mensen met klachten over een pleintje voor de deur, waar nog vrolijk wordt gevoetbald. Eén man belt al dagen omdat ie zeker weet dat-ie een medicijn heeft gebrouwen. Aan zijn stem te horen is-ie geen medicus of microbioloog, maar wie weet, overtuigd is hij wel.

De fase waarin onze redactie zich bevindt is een soort omgekeerde komkommertijd. Het is BEkommertijd. 

Bekommertijd heeft fysiek veel kenmerken van komkommertijd. De bezetting op de redactie is extreem veel kleiner dan normaal en lijkt wel zomers. De meesten zitten thuis. Verplicht, want als je thuis kán werken moet je dat doen, is ook bij ons het devies.

Ook de de collega's van NH, die bij ons de vloer zitten, zijn er bijna niet. Het levert een wonderlijk beeld op. Een soort uitgestorven zaal met lege werkplekken, waar wel voortdurend de telefoon gaat. En dát is het verschil met komkommertijd. Geen stilte vóór, maar ín de storm.

Die storm is vooral ontketend door de betrokkenheid van alles en iedereen bij de crisis. De directeur én de dakloze. De sekswerker én de imam. Iedereen ervaart de gevolgen en dat maakt deze situatie zo uniek. Iedereen bekommert zich. En ze weten ons te vinden. Ik wil een paar ervaringen van onze collega's delen.

Joris is één van onze thuiswerkenden. Hij had dienst en beheerde de AT5 tiplijn toen om acht uur 's avonds de ramen open zwaaiden en de hele stad begon te klappen voor de zorgmedewerkers. 'Even later stroomde alles binnen. Foto's, filmpjes, het ging maar door. Je wilt op dat moment zo snel mogelijk iets moois plaatsen maar ik kon het niet meer bijbenen. Uiteindelijk kreeg ik hulp van twee collega's en zo lukte het om iets te op het web te zetten. In de titel staat 'Kippenvel', dat was ook echt wat ik zelf zo beleefde. Het was voor mij het meest ontroerende moment.'

Bekommertijd heeft ook nare kanten. Martine is verslaggever. Toen we beelden binnenkregen van de eerste lange-afstandsrij bij een apotheek wilde ze daar de mensen vragen hoe dat ging. Meteen bemoeiden boze mensen zich ermee en ze werd zelfs aangevallen. Met tranen in de ogen kwam ze terug. De lontjes zijn soms kort. 

Ronald herinnert me aan de dag van de serenades. Een operazangeres die een groep ouderen in de Lutmastraat een hart onder de riem wilde steken. 'En toen kwam toch wel heel verrassend dat antwoord van die meneer Overveld van dat balkon. Die zong heel mooi en breekbaar Ave Maria terug. Daarna gingen we door naar Veluwelaan, dat was ook geniaal. Daar stonden drie generaties en een draaiorgel klaar voor de verjaardag van een oma in een verzorgingstehuis. Dat gaf heel veel positieve energie. Maar toen reden we weg en vloog er alweer een ambulance voorbij. Dat is toch een heel gek contrast.'

Persoonlijk vind ik (en waarschijnlijk velen met mij) het moeilijkste van deze bekommertijd dat je juist de mensen om wie je je zélf veel bekommert, onaanraakbaar zijn geworden. Nu pas merk hoe vaak we elkaar even een knuffel geven op het werk, een high five, een schouderklopje, of gewoon een hand. 

Collega Anneloes kwam laatst met een paar biertjes aanzetten, om de moed erin te houden. Die maakten we op de halflege parkeerplaats in een ruime kring soldaat. Mooi en intens treurig tegelijk. Dat is waarom ik, misschien tegen beter weten in, vurig hoop op een stevige komkommertijd deze zomer. Eentje waarin je je als journalist weken stierlijk verveelt in de nieuwsluwte. Aan het einde van de dag het terras op. Stoeltjes dicht tegen elkaar, want het zit ramvol. En dan de hele avond drinken, eten en verhalen.

Onbekommerd.