De Melkweg is het levenswerk van oud-directeur Cor Schlösser, vanaf het allereerste begin is hij er bij. Met mede-oprichter Wouter de Boer is de naam snel bedacht. In het pand zat de oude fabriek van Melkunie. 'De melk was weg'.

Schlösser blijft er 41 jaar. Niet meteen als directeur. 'We waren tegencultuur, hadden lang haar en rookte een jointje, daar kon je toen geen directeur bij gebruiken. Dat kwam pas in 1987 en dat was ook weer prima.' 

Tot 1972 is er alleen in de zomer iets te doen. Maar Cor geniet er zo van dat hij er iets blijvends van wil maken. 'Het was een vriendelijke, leuke tijd.' Op een gegeven moment stopt de twintiger een jaar met zijn studie om te proberen er een permanent centrum van te maken. Met wat gedrukte stencils in cafés zoekt hij vrijwilligers om de boel op te knappen.

De eerste jaren is de Melkweg een centrum waar je voor een paar gulden naar binnen kan en in elke zaal kunt gaan kijken wat speelt. 'De deuren waren geprepareerd zodat je er rustig in en uit kon'. Muziek, theater en dans wisselen elkaar af, net als de bezoekers. Even kijken en weer door naar de volgende, is het idee. Sommige mensen zitten er wel vijf dagen in de week, het is hun tweede huis. 

Dat verandert als vooral de leden van de buitenlandse bands zich afvragen waarom al die mensen zo vaak de zaal in- en uitgaan. 'Komen ze niet voor ons?' Zo komt het voor dat bezoekers toevallig bij een bandje als The Police staan te kijken en het na Roxanne wel weer welletjes vinden.

Eind jaren zeventig verandert het entreebeleid. Duurdere bands kosten dan een gulden of zeven, goedkopere twee of drie. 'Maar goed dat er toen geen twitter was, er zou schande van gesproken worden.' 

In 1977 spelen dus de (dan nog) broekies van The Police en ook de punkers van The Damned, twee jaar later The Cure en in 1980 speelt er een bandje uit Ierland voor het eerst over de eigen landsgrens. Bono is dan nog net een tiener. Een jaar later komen de Simple Minds. 

In de loop der jaren is punk, metal en hiphop de focus geworden, maar alle muziekgenres zijn meer dan welkom. 'In 1979 hadden we al de eerste Afrikaanse band, daarna kwam de Afrikatrein snel op gang'.

En daar is volgens Schlösser meteen het verschil met Paradiso benoemd. 'Bij ons is het publiek over het algemeen wat jonger dan in Paradiso, daar is het publiek en het aanbod allemaal net iets beschaafder dan bij ons.'

Oorspronkelijk had Cor bedacht om het vanaf 2006 wat rustiger aan te doen en een opvolger in te werken. Maar omdat de uitbreiding van zaal The Max en de bouw van de nieuwe Rabozaal nogal uitloopt, vertrekt hij pas in 2011. 'Dat was min of meer toen ik toevallig 65 werd.' 

Het betekent niet dat hij er de deur heeft dichtgeslagen. Integendeel. Sinds zijn vertrekt bezoekt hij nog regelmatig programma's. 'Ik zie de Melkweg als de beste manier om mijn tijd aan besteed te hebben.' En hij is blij dat de tent na zijn vertrek goed is blijven functioneren. 

Door de coronacrisis zijn er natuurlijk natuurlijk veel zorgen, maar Schlösser doet er alles aan om de Melkweg mee te helpen te overleven in deze tijd.