Sommigen kennen hem misschien als zijn alter ego Kees van Hondt. Hij vroeg zomaar eens aan de organisatie van Lowlands of hij 'een tent kon afsluiten' en zo begonnen zijn epische dansfeesten. De 'pan-Europese volksmuziek, polkapop en aanverwante hoempakletsers' en het bordje 'feest' zijn inmiddels onder meer traditie op 3e Keesdag, na kerst.

Maar ondertussen is John van Luijn ook al 32 jaar dé programmeur van de Melkweg en heeft hij duizenden bands naar de Lijnbaansgracht gehaald. 

Omdat 'er geen zak te beleven was' komt hij in de jaren tachtig van het saaie Utrecht naar Amsterdam. Hij is een van de krakers van het Maupoleum aan de Jodenbreestraat, dat in 1994 is afgebroken. 'En toen kwamen we erachter dat er in Amsterdam ook geen zak aan was.'

John gooit zelf dan maar wat leven in de brouwerij. Samen met onder andere Joost van Bellen richt hij de illegale kraakdisco Melanoom en Armadillo op. Van daaruit duurt het niet lang voordat Van Luijn ook op feesten in de Melkweg gaat draaien. Als de vacature van programmeur vrijkomt krijgt John de vraag of 'het niets voor hem is'. 

Eind jaren tachtig en de jaren daarna vliegt John de hele wereld over om bandjes te ontdekken. Vooral op het New Music Seminar in New York ontdekt hij wat de Melkweg nodig heeft. 'Dan zie je The Smashing Pumpkins en dan denk je what the fuck, wat is dit goed, die wil ik'.

'Dan regel je een afspraak met zanger Billy Corgan en zit je een dag later met hem in een hotelkamer. Op die manier regelde je dat ze naar Amsterdam kwamen.' De Melkweg is voor ontzettend veel bands het eerste Nederlandse podium waar ze op staan.

Ook bands als U2, Pearl Jam, Nirvana, The Cure, Simple Minds en The Tragically Hip beginnen hun Nederlandse carrière op het podium van The Milky Way. Voor U2 is het zelfs het eerste optreden buiten Ierland en het Verenigd Koninkrijk.

Tegenwoordig is het 'bandjes boeken' wel anders. Internet heeft veel veranderd. 'Ik hoef niet meer naar New York.'

Ska

Van Luijn is niet van één stijl, alle muzieksoorten moeten op het podium. Ska eind jaren tachtig? Het was not done, het trok skinheads aan en dat leverde weleens gedonder op bij concerten. Vroegen ze me: 'Je kunt geen aannemer betalen, dus dan laat je het publiek de tent maar verbouwen?' Maar Van Luijn wilde ska. 'Bad Manners kwam, er waren wat kale koppen, maar het was een feest.'

Van Luijn zet alles op het podium: metal, punk, house, jungle, drum 'n bass, reggae. Collega Frans Goossens boekte de Afrikaanse muziek en de laatste decennia is de Melkweg ook de Nederlandse hiphoptempel. 'Daar hebben we ons enorm in vastgebeten. We programmeerden als eerste hiphop uit Amerika.' 

In juli 2009 komt Lady Gaga naar de Melkweg. Het gaat hard met haar en dus is het podium ondertussen eigenlijk al te klein voor de superster. Dus moet Van Luijn nog maar zien of ze echt zal komen. Maar het gaat door. Gaga wil niet langs de fans die al uren voor de deur staan binnenkomen, dus wacht Van Luijn haar op aan de andere kant van het pand.

Haar hele entourage en letterlijk een paar kleerkasten komen binnen, behalve Gaga. Dus na een tijdje loopt zijn collega even naar buiten en komt snel terug: 'Dit geloof je niet. Ze staat te praten met je dochter.' Dat moment is destijds vastgelegd door cameraman Frank Buis.

Maar dochter Mo (op de foto hier onder, linksachter met de zonnebril) is helemaal geen fan van Gaga en schaamt zich ervoor dat ze een handtekening op haar arm heeft laten zetten. 'Ze is die middag aan het shoppen met wat vriendinnen en ze wist van mij natuurlijk wel hoe laat ze ongeveer zou komen. Ze zijn even gaan kijken. Lady Gaga kwam naar hun toe.'

The Pogues

Een van zijn persoonlijke overwinningen is het regelen van een optreden van de legendarische Ierse folkpunkband The Pogues in 2011.  'In originele bezetting, dus met Shane MacGowan'. Hij is er jaren mee bezig geweest. 'En ik denk dat het nu niet meer lukt, ik zag Shane laatst op tv, het is niet veel meer.'

Van Luijn is 57 en wil nog wel een tijdje door. En hij wil met zijn club zeker de coronacrisis zien door te komen, maar het is zwaar deze dagen. 'Er is geen momentum. Het gaat niet zoals het hoort. Die 1,5 meter is niet waarvoor we zijn gemaakt en er is geen lichtpunt.' 

En als concerten wel weer mogen zal het aanbod nog wel een tijdje lastig worden. In Amerika is de crisis nog heel groot. 'Van onze bezetting is 20 procent Amerikaans, de crème de la crème komt er vandaan. Maar er is daar straks geen band die gaat toeren als het nog niet in heel Europa veilig is, als ze überhaupt hun eigen land al uit komen'.

We kunnen het podium natuurlijk wel even vullen met muziek van eigen bodem. 'Maar de koek is snel op'.