Lust stond in 1998 aan de wieg van Roze in Blauw en was jarenlang het gezicht van het netwerk. Het raakt haar dan ook dat agenten nu aan de bel hebben getrokken, omdat zij niet of nauwelijks meer uitvoering kunnen geven aan taken als het bellen van slachtoffers of het bijhouden van cijfers over LHBTI+-gerelateerde incidenten. Lust heeft alle begrip voor haar oud-collega's. 

'Je moet je voorstellen dat je op straat werkt, je zit op de meldkamer of bij een rechercheafdeling en werk voor Roze in Blauw doe je ernaast', vertelt Lust. 'Dus als er dan krapte is op de afdeling, dan valt er dus extra werk uit. Wat je ook ziet is dat veel mensen van het team bereid zijn veel werk nog in hun vrije tijd te doen, maar dat kan op een gegeven moment niet meer. Dat kun je niet meer vragen van mensen.'

Uitgescholden en bespuugd

Sidney Smeets staat als advocaat vaak slachtoffers van anti-homogeweld bij. Volgens hem is Roze in Blauw onmisbaar bij de Amsterdamse politie.

'Een voorbeeld zijn twee jongens die in de Reguliersdwarsstraat uitgescholden en bespuugd werden. De agenten die op dat moment dienst hadden, dat waren hetero-agenten en daar konden zij hun verhaal niet echt bij kwijt. Die begrepen niet zo goed dat het te maken had met hun geaardheid. Zij hebben later gesprekken gevoerd met roze in blauw en dan krijg je toch te maken met iemand die dat wel begrijpt' vertelt Smeets. 

Gesprekken

Momenteel worden er gesprekken gevoerd over hoe het nu verder moet. Een einde van Roze in Blauw is voor zowel Lust als Smeets een absoluut doemscenario. 'Het zou mij echt pijn doen als het zou stoppen', aldus Ellie Lust.