De twee gebouwen tellen in totaal achttien woontorens. Ze zijn een voorbeeld van 'grootschalige structuralistische woningbouw' uit 1974 en 1975. Architect Joop van Stigt pakte begin jaren '70 zijn kans en ontwierp de flats naar de originele Bijlmer-visie. De architectuur valt op, omdat het anders is dan de gebouwen in de omgeving. Maar volgens Henno Eggenkamp van het Bijlmer Museum gaat het niet om het de buitenkant van het gebouw, maar het idee erachter is wat het monumentaal maakt.

De uitgangspunten tijdens het ontwerpen waren privacy, het scheiden van wonen en werk, veilig verkeer en een groene omgeving. Maar volgens Eggenkamp was ook buurtcontact heel belangrijk. "Je had een binnenstraat die beveiligd en droog was, waar je elkaar bij de brievenbus kon ontmoeten. Buiten had je al dit fantastische prachtige groen om je hond uit te laten of samen te voetballen." Door de binnenstraat zijn alle torens met elkaar verbonden.

Buurtbewoners hebben gemengde gevoelens over de monumentale status van de gebouwen. Het merendeel vindt het wel wat. "Het is wel mooi dat we een beetje erkend zijn" zegt Gitta, een van de buurtbewoners die er al sinds het begin woont.

Anderen zijn minder enthousiast. "Het kost de eigenaren alleen maar heel veel geld", zegt een bewoner. "Als er nu dingen aan de buitenkant vernieuwd moeten worden, moeten de eigenaren het zelf betalen." Maar, de trots wint hetin de meeste gevallen toch van de negatieve gevolens: "Het is een stukje paradijs in Zuidoost!"