Zeven organisaties hebben hun archieven opengesteld én aangevuld voor de expositie. "Wat dat betreft is deze expositie echt een samenwerking tussen de oude en nieuwe generatie", vertelt Julian Isenia. Voor Black Queer Archives is hij medeverantwoordelijk voor het inrichten van één van de elf expositieruimtes. "Toen we begonnen hebben twee activisten - Jerry Haimé en Anne Krul - hun archieven opengesteld voor ons." Die bleken veel informatie te bevatten over hoe hiv en aids binnen de zwarte gemeenschap werd beleefd.

Ereplek

Net als veel andere wegbereiders hebben Haimé en Krul een ereplek gekregen binnen de exposities. Isenia ziet in Haimé een slimme strateeg die goed kan schakelen. "Hij zat echt in een soort spagaat. Met z'n ene voet zat hij in de organisatie Strange Fruit." Deze groep ontstond eind jaren 80 voor homo's, lesbiënnes en andere queers met een migratieachtergrond. "Maar bij de Hiv vereniging, destijds een vrij witte club, klopte hij aan voor geld en middelen. Hij wist de weg naar instituties goed te vinden en te gebruiken. Dat is knap." Met dat geld kon hij dan zijn achterban weer helpen.

Martien Sleutjes mocht voor IHLIA, het lhbti erfgoedcentrum, twee kamers inrichten. Hij zet de spotlight op Janherman Veenker. "Hij heeft zoveel gedaan, zoveel mensen bij elkaar weten te krijgen." Het was dankzij Veenker dat op het Wereld Aids Congres van 1992 honderden mensen uit de hardst getroffen gemeenschappen gratis deel konden nemen. Sleutjes heeft Veenker, die in 2005 op 55-jarige leeftijd overleed, persoonlijk gekend. "Echt een strateeg, die over landsgrenzen heen dacht. Die hommage aan hem op deze expositie is helemaal terecht."

Solidariteit

Bij het samenstellen van de expositie is veel informatie boven water gekomen die een aantal zwarte gaten in de tijdlijn van hiv en aids in ons land heeft kunnen vullen. Isenia: "We gaan ook een catalogus maken, zodat mensen in de toekomst weten bij welke organisatie ze zijn als ze bepaalde verhalen of informatie zoeken."

Sleutjes hoop dat de expositie bezoekers op zal roepen om foto's, verhalen en andere documentatie naar één van de deelnemende organisaties te brengen, zodat de verhalen kunnen worden blijven verteld. "De expositie is ook een soort oproep om weer solidair te zijn met elkaar. Ik hoop dat we de groepen die nu in de problemen zitten weer zoveel mogelijk gaan helpen."