Sportschool, clubhuis of café? Splash, in naam een healthclub, was het volgens fans van het eerste uur allemaal. Krap vier decennia kwamen sportfanaten, paradijsvogels en internationale sterren naar de gym. Vanwege de relaxte sfeer, de nieuwste sporttrends of een spannend avontuurtje in de sauna. 22 augustus kregen de leden bericht: de club sluit per direct de deuren.

Trend zetten, sterren spotten

Splash opent de deuren in 1985 op de Looiersgracht. Astrid vertelt: "De eigenaar, zakenman en entrepreneur Jacob Gelt Dekker, was gay. Veel van zijn vrienden kwamen er sporten." De homomannen blijken trendsetters: in de jaren 90 komt tout bekend en minder bekend Amsterdam er voor de sport en, laten we zeggen, de gezelligheid. "Ook in de sauna is het erg gezellig", zegt strafpleiter en Splash-fanaat Gerard Spong daarover in een AT5-reportage uit 2006.

Dat ietwat stoute imago bezorgt Splash naam en faam - er komt zelfs een wachtlijst. Theo Robert, die de zaak in de jaren 90 overneemt, zet vol op trends die uit Amerika komen overwaaien. "We hebben ook nog van die trilplaten gehad", zegt Inge van Haselen. Ze werd in de jaren 80 lid en blijft als personal trainer tot de laatste dagen lesgeven op de club. Op het hoogtepunt zag ze acteurs, de lokale penoze en internationale popsterren bij Splash in de gewichten hangen. "Ik heb een paar van de Spice Girls hier nog zien sporten. En de Dolly Dots - die waren wel iets toegankelijker."

Kroeggevoel

De kracht van Splash zat hem in het gemeenschapsgevoel, denkt Robert. "Ik vergelijk het wel eens met Cheers, de kroeg uit de Amerikaanse sitcom. Je komt binnen, er staat al een bakje koffie klaar, degene achter de balie weet hoe je heet." En daardoor voelden leden zich veilig. Jaren voordat 'inclusiviteit' een begrip is, brengt Splash het al in de praktijk: je kan er jezelf zijn, je hoort erbij.

Van Haselen voelt dat ook zo. "We gingen vroeger na het sporten ook nog uit, naar Club Richter in de Reguliers." Dan was het feest, maar: "De volgende dag stond iedereen gewoon weer op de mat. Dat was de mentaliteit."

Theo Robert sterft in 2017, aan een hersentumor. Voor zijn overlijden vraagt hij zijn vrouw Astrid de zaak over te nemen. "Zo van: jij moet Splash maar doen." Ze moet lachen: "Hij was altijd vrij direct in dat soort dingen."

Hoge kosten

De Amsterdamse sportschoolwereld is dan allang niet meer zoals in de jaren 80 en 90: de concurrentie is moordend. Tijdens de coronajaren geeft Robert de sportschool een make-over, en na de lockdowns volgen reclamecampagnes om een nieuw publiek aan te boren. "We wilden vooral laten zien hoe ruim het hier is. En dat je hier jezelf kan zijn."

De nasleep van de pandemie en onverwacht hoge kosten doen Splash uiteindelijk toch de das om. Dat kwam voor de trouwe klanten niet onverwacht, zegt Van Haselen: "Maar toch, toen ik het hoorde dat de boel dicht ging, moest ik wel een traantje laten, ja." Zaterdag proost ze met een aantal andere leden van het eerste uur op 'haar' sportschool.

Voor de eigenaar is het verdriet nauwelijks te overzien, vertelt ze in de immense sportruimte. "Dit was de passie van Theo, mijn man. Dit is een tweede thuis voor zoveel mensen. Ik dacht: er komen een paar reacties - maar dit had ik niet verwacht."

Veel tijd om stil te blijven staan, heeft ze niet: ze onderzoekt of het mogelijk is een doorstart op poten te zetten. "Dat het in de geest van Splash, en van mijn man, door kan gaan." Met een glimlach: "Dan is het niet helemaal verloren."