Het is vijf jaar geleden. Maar als ze eraan terugdenkt, dan voelt Harriët Bergman zich weer trots. Trots dat zoveel studenten zo moedig waren om samen het Maagdenhuis van de UvA te bezetten. 'We kregen als onervaren studenten ontzettend veel over ons heen.'
Het was het begin van een periode die Harriët Bergman vermoedelijk haar leven lang niet meer zal vergeten. Een paar honderd studenten besloten in februari 2015 het Maagdenhuis binnen te dringen om zo hervorming van de universiteit af te dwingen. Meer inspraak van studenten, minder rendementsdenken.
Opzienbarende bezetting
45 dagen duurde de opzienbarende bezetting. Er werd gediscussieerd, er werd gefeest, er werd vergaderd. Een paar dagen voordat de studenten het pand vrijwillig wilden verlaten, maakte de ME er op last van de UvA een einde aan. Een optreden waar later zoveel kritiek op kwam dat collegevoorzitter Louise Gunning aftrad.
Zie hieronder de reportage die AT5 een jaar na de bezetting maakte
AT5
Harriët Bergman, destijds 23-jarige student filosofie, was er van het begin tot het eind bij. Ze werd een prominent gezicht van de bezetting en zat aan tafel met het College van Bestuur. Die belangrijke rol overviel haar. 'Ik was helemaal niet voorbereid op wat er zou komen.'
Er broeide wat
Maar het was ook niet onlogisch. Er broeide wat bij haar, net zoals bij veel andere studenten. Het topdown-denken ergerde hen. Het ging te veel over geld, te weinig over de kwaliteit van het onderwijs. Dat moest en zou veranderen, was de inzet. En daar hadden ze veel voor over.
Maar heeft het zin gehad? Is er wat veranderd? Harriët is er duidelijk over: 'Het heeft zin gehad, maar weinig effect. Studenten hebben meer inspraak gekregen waardoor er bijvoorbeeld betere begeleiding is voor studenten die langer doen over de studie dan gepland. Maar de verandering is te klein.'
Toch ziet ze een nieuwe bezetting niet snel gebeuren. 'Er heerst volgens mij nog wel onvrede, maar dat richt zich nog niet op een specifiek doel. Alleen onvrede is te weinig voor een nieuwe actie.'
Werkdruk
Harriët studeerde twee jaar geleden af en doet nu een PhD in Antwerpen. Wel heeft ze nog contact met verschillende docenten op de UvA. 'Ik hoor dat ze nog steeds last hebben van dezelfde dingen als vijf jaar geleden. De werkdruk is nog steeds erg hoog.'
Harriët heeft geen spijt van haar deelname. Ze is actief geworden voor de klimaatbeweging, iets wat ze mogelijk niet had gedaan als ze de bezetting van het Maagdenhuis niet had meegemaakt. 'In het Maagdenhuis heb ik ervaren hoeveel kracht er in het samenkomen zit. Dat je zo sociale veranderingen teweeg kunt brengen.'