'Ik zie het heel somber in dit jaar, echt heel somber. Ik heb al dagen spanningshoofdpijn.' Patrick van Bronswijk staat er enigszins verloren bij op het grasveld in Noord, waar hij normaal gesproken de beste dagen van het jaar doorbrengt. Als mede-organisator van de jaarlijkse kerstboomverbranding moest hij deze week een bittere pil slikken. Het feest gaat niet door. Want ja, corona. 

'Dit zit ín je, zegt van Bronswijk. 'Hier groei je mee op. Het is onderdeel van je identiteit. Het vuur brandt in je hart, zeg ik altijd. Dan mis je dat heel erg.'  

Begrip, maar ook vrees

Buurtbewoners begrijpen best dat er dit jaar niet veel mogelijk is. Tot vorige week werd er nog gewerkt aan een plan om het veld in kleinere groepen te verdelen, om zo toch gezamenlijk het glas te kunnen heffen bij het vuur. Maar deze week kwam er een brief van de gemeente dat het echt niet gaat lukken. 

Een mevrouw die ons vanuit haar raam op twee hoog te woord staat, zegt dat ze dat ze ergens blij is dat duidelijk is dat het niet doorgaat. 'Aan de andere kant vind ik het ook heel vervelend. Omdat het altijd weer ellende veroorzaakt straks.'

Ze doelt op de eigenzinnigheid van de Floradorpers, die zich niet altijd strikt aan de regels willen houden. In 2003, toen de kerstboomverbranding werd verboden, leidde tot grootschalige inzet van de ME. Natuurlijk is niet gezegd dat dat dit jaar ook zo hoeft te zijn. Toch denkt ook van Bronswijk dat het 'wel bij iedereen in het achterhoofd zal zitten'. 'Je hebt nu ook te maken met een landelijk vuurwerkverbod, heel Nederland is toch wel een beetje vuurwerkgek. En Floradorp helemaal. Dus ja, die jongens zullen toch wel iets met vuurwerk gaan doen, misschien wel opzettelijk.' Of hij dan zelf nog ingrijpt? 'Ik denk dat ik lekker thuis blijf. Het is mijn pakkie an ook niet meer. Ik ben vrij.'

"Het was een rotjaar. En ik wil er niet te veel over zeggen. Maar Rutte is niet mijn vriend', besluit hij.