Rop kreeg op 7 november vorig jaar te horen dat hij corona had. De klachten waren mild. Een beetje verkouden, wat hoofd- en spierpijn. Weinig reden tot zorgen. Maar een maand later begonnen de zorgen toch. "Opeens een zware druk op mijn borst, snel buiten adem. Toen werd het wat angstiger al."

Rop liet bloed afnemen en ook zijn longen en hart werden onderzocht. Alles leek in orde. Uiteindelijk werd de conclusie getrokken dat Rop long covid heeft. "Wat ze nu vooral zeggen over long covid is dat het immuunsysteem nog aanstaat. Het virus is allang uit mijn lijf, maar dat immuunsysteem staat nog steeds aan. Dus ik krijg allerlei prikkels. Van buiten, van binnen. Geluiden, licht, tegenwind. Dat zijn allemaal prikkels waar je doodvermoeid van raakt."

Opeens kan Rop weinig tot niets meer. Een Zoom-meeting houdt hij nog geen kwartier vol, een wandeling naar de supermarkt, of zelfs maar naar de brievenbus, was lange tijd een kwelling. Op gegeven moment kon Rop nauwelijks meer lopen. "Ik zakte heel erg door mijn knieën. Je wereldje wordt dan ook heel klein. Je kan nergens meer zelfstandig heen."

Rop is al twintig jaar getrouwd met Kees, die nu ook mantelzorger is. "Ik vind het het moeilijkste om Rop soms te zien worstelen, vooral het eerste half jaar. Dan strompelde hij hier soms om toch elke dag een rondje te maken op straat."

Rop dacht eerst dat hij zich na drie maanden misschien wel weer beter zou voelen. Die drie maanden werden een half jaar, en nu is hij bijna een jaar verder. Het lopen gaat al beter, maar die enorme vermoeidheid is nog niet uit zijn lijf. Rop heeft het geprobeerd met fysiotherapie, maar dat trekt hij niet. "Teveel prikkels." Verder loopt Rop bij een ergotherapeut, die hem probeert te helpen met het managen van zijn energie. 

Rop kan weer lopen en fietsen, maar alleen korte afstanden. Ook is de hoofdpijn weg die hij het afgelopen jaar heeft gehad. Toch durft Rop niet te zeggen dat het nu allemaal de goede kant opgaat. Hij heeft al eerder terugvallen gehad. "Ik bekijk het per dag."