Hamida is 56 jaar en moeder van drie kinderen. Een van haar zonen is 33 jaar en woont nog samen met haar in het ouderlijk huis. Hij zou graag een plek voor zichzelf hebben maar net als veel andere Amsterdamse jongeren valt hij tussen wal en schip. "Het samenwonen is  fijn, maar hij moet zelfstandig worden. Hij is 33 jaar en hij kan niet altijd thuis blijven wonen" aldus Hamida. 

Haar zoon kreeg onlangs een woning toegewezen na jarenlang op de wachtlijst te hebben gestaan. Maar geen succes. Hij verdiende inmiddels te veel en liep de woning mis. Voorlopig heeft hij geen kans op een sociale huurwoning en verdient hij ook echt niet genoeg om te huren in de vrije sector. "

Thuis blijven wonen lijkt voor nu dus de enige optie voor Hamida's zoon. Ze ziet het meer gebeuren in haar omgeving. "Ik hoor het vaker van andere moeders in de buurt. Sommige ouders hebben zelfs vier, vijf kinderen thuis die wel willen, maar niet kunnen verhuizen." Zo'n vol huis dat verwacht je niet als je ouder wordt zegt Hamida. "Ik ken ook ouders die gaan maandenlang naar Marokko om even rust te krijgen van hun volwassen kinderen in huis."

Volgens Hamida is de onzekere toekomst van jongeren het lastigst. "Je wilt niet 40 jaar de verzorgende moeder zijn. Maar het meest pijnlijk vind ik nog de gedachte: Wat als wij er niet meer zijn? Wat dan?"

Hamida is kritisch op de gemeente en de overheid. Zij moeten actie ondernemen. "Ze moeten helpen. De jongeren moeten ook verder met hun leven. Ze zitten nu vast." Het voelt oneerlijk voor Hamida. "Als je een goede opleiding hebt afgerond en hard werkt, waarom kun je dan nergens wonen? Het voelt als een straf als je niet valt onder sociale huur."