Suurenbroek gebruikt voor zijn onderzoek onder andere neuro-architectuur: ''Het is een nieuw vakgebied, we passen neurowetenschappen toe op architectuur en stedenbouwvraagstukken. We onderzoeken hoe mensen zich voelen in een bepaalde omgeving en welke elementen daar invloed op hebben.'' Om dat in kaart te brengen gebruikt hij een eye-tracker: een bril die dertig keer per seconde meet welke elementen in de omgeving de aandacht van proefpersonen trekken.

Uit de onderzoeksresultaten blijkt dat mensen vooral gefocust zijn op de omgeving op ooghoogte: de hoge gebouwen trekken dus niet direct de aandacht. Gelaagdheid is volgens Suurenbroek de key to success in het ontwerpen van een verdichte stadswijk: ''Creëer gefaseerdheid, waarbij lagere gebouwen de afstand tot de hoogbouw opbreken en ervoor zorgen dat de omgeving toch wat warmer en prettiger wordt voor mensen.''

Sluisbuurt

De Zuidas is een plek in de stad waar verdichting goed zichtbaar is, daarom wordt bij het ontwerpen van andere gebieden in de stad vaak naar de Zuidas gekeken. Zo worden de resultaten van het onderzoek van Suurenbroek nu toegepast op het ontwerp van de Sluisbuurt, de woonwijk in aanbouw op het Zeeburgereiland. In de Sluisbuurt komen meerdere woontorens, gemixt met laagbouw waarmee in totaal zo’n 5500 nieuwe woningen aan de stad worden toegevoegd. Daarmee wordt de Sluisbuurt een van de meest verdichte buurten van Amsterdam.