Een van de geportretteerden is Owen Joy Remak. Hij legt uit waarom deze expositie zo belangrijk is: "Iedereen maakt dit land een beetje anders mee. Afhankelijk van hoe je eruit ziet, waarin je gelooft of wat je seksuele geaardheid is. Ik denk dat het heel belangrijk is, dat wanneer je afwijkt van de 'norm', dat jouw verhaal duidelijk wordt.”

Marjolein Annegarn is de fotograaf van de expositie. Zij raakte bevriend met een vrouw met Surinaamse roots en dat opende haar ogen: “Mijn vriendin leefde in een heel ander Nederland dan ik. Ik zag wat zij te verduren kreeg, waar zij last van had en wat er tegen haar gezegd werd. Ik schrok daar heel erg van, want ik had geen idee.”

Deze onwetendheid maakte dat Marjolein de expositie ‘blinde vlekken, zere plekken’ heeft genoemd. Momo Wijngaarde is een van de andere geportretteerden en vertelt over hoe zij die blinde vlekken ervaart: “Toen ik jong was merkte ik dat iedereen altijd koos voor witte poppen om mee te spelen, terwijl er ook zwarte poppen in de schappen lagen. Die wilde niemand.”

Ook Owen geeft nog een ander voorbeeld van zijn ervaring in het onderwijs. “Mijn cito score was hoog genoeg voor een havo-advies. Toch werd ik zonder goede reden naar het vmbo gestuurd.”

Bewustwording

Om blinde vlekken aan het licht te brengen gaan Momo en Owen het gesprek aan met voorbijgangers. Owen deelt een ervaring waar hij wordt ontweken op straat. Een voorbijganger ontdekt zijn blinde vlek in Owen’s verhaal: "Vanuit Owen zijn standpunt had ik het eigenlijk nooit zo bekeken. Dat hij dus eigenlijk last heeft van zijn huidskleur en zich naar zijn gevoel moet aanpassen omdat hij donker is. Zo had ik het zelf nooit beleefd.”

Volgens Momo zijn de gesprekken bedoeld om mensen uit te nodigen voor een open gesprek over racisme: "Ik hoop dat mensen zich proberen in te leven hoe dat voelt en vervolgens bij zichzelf denken: kan ik iets doen om te helpen?"

Tot en met 3 juni is de expositie te zien op het plein. Daarna vertrekken de negentien portretten naar Rotterdam.